W ciągu pięciu dni islamscy terroryści dokonują w Stambule szeregu zamachów. Ginie w nich 58 osób, ponad 600 zostaje rannych. 15 listopada przed synagogą, w której zgromadzili się na modły wierni, eksplodują dwie bomby samochodowe. 20 listopada sprawcy dokonują dwóch dalszych zamachów; na brytyjski bank i konsulat. W 2007 roku terroryści zostają skazani.

W najcięższym w historii Hiszpanii zamachu terrorystycznym ginie 191 osób. Ponad 1800 zostaje rannych. Ładunki wybuchowe eksplodują 11 marca w czterech różnych pociągach, jeden z nich w metrze. Sprawcy zostają skazani w sumie na 43 tysiące lat pozbawienia wolności. Jest to symboliczna liczba, w rzeczywistości spędzą w więzieniu najwyżej 40 lat.

W godzinie nasilenia ruchu, rano 7 lipca 2005, niemal jednocześnie wysadza się w Londynie w powietrze czterech islamskich zamachowców-samobójców. Trzech z nich w metrze, jeden w piętrowym autobusie. Wszyscy giną. Pociągają za sobą 52 ofiary śmiertelne. Zamachy te uważane są za najcięższy zamach islamskich terrorystów w historii Wielkiej Brytanii.

30 września 2005 duński dziennik „Jyllands-Posten“ publikuje dwanaście karykatur ilustrujących artykuł o wolności prasy. Na jednej z nich Mahomet ma na głowie zamiast turbanu bombę. Karykatury wywołują na całym świecie falę protestów i krwawych akcji odwetu. Po zamachu na siedzibę paryskiego pisma satyrycznego „Charlie Hebdo“, duński „Jyllands-Posten” zaostrza środki bezpieczeństwa.

Krótko przed Bożym Narodzeniem, 11 grudnia 2010, na licznie uczęszczanej ulicy w centrum Sztokholmu eksplodują dwa ładunki wybuchowe. Dwóch przechodniów zostaje rannych. Sprawca, 28-letni Irakijczyk, ginie. Śledczy długo zakładają, że działał w pojedynkę. Istnieją jednak wskazówki świadczące o tym, że terrorysta miał wspólnika.

Francuski magazyn satyryczny „Charlie Hebdo“ był już ofiarą zamachu terrorystycznego w 2011 roku. Nieznani sprawcy wrzucili do pomieszczeń redakcyjnych butelki z benzyną. Szczęśliwie nikt nie został ranny. Sprawcy nie zostali schwytani do dzisiaj. Przyczyną ataku miały być publikacje krytykujące rzekomo islam. Dlatego magazyn często padał ofiarą pogróżek. Od dawna jest pod ochroną policji.

Między 11 i 22 marca 2012 cała Francja wstrzymała oddech. Najpierw mężczyzna na skuterze zastrzelił dwóch żołnierzy. Osiem dni później, 19 marca, zabił trzech uczniów i nauczyciela żydowskiej szkoły. Policja szukała go przez wiele dni, ostatecznie znalazła go zabarykadowanego w mieszkaniu. 22 marca siły specjalne przypuściły szturm na mieszkanie. Zamachowiec zginął.

Uzbrojony mężczyzna oddaje 24 maja 2014 roku strzały przy wejściu do Muzeum Żydowskiego w Brukseli. Zabija cztery osoby. Sprawcy, obywatelowi Francji, najpierw udaje się zbiec. Schwytany zostaje we Francji i przekazany do Belgii. Był już karany za rabunek. Ponad rok spędził ponoć w Syrii, gdzie walczył u boku bojowników islamskich.

We wrześniu 2014 udaremniony został zamach na gmach KE w Brukseli. W Europie niezmiennie istnieje niebezpieczeństwo zamachów terrorystycznych, uważają eksperci. Dzisiaj wychodzą jednak z założenia, że w grę wchodzą głównie pojedynczy zamachowcy. Siły bezpieczeństwa koncentrują się na licznych Europejczykach, którzy wracają do Europy z Syrii po walkach u boku bojowników „Państwa Islamskiego”.

W zamachu na wychodzący w Paryżu magazyn satyryczny „Charlie-Hebdo” ginie 12 osób. Sprawcy nie zostali jeszcze ujęci. Ich motywy są nieznane. Eksperci wychodzą z założenia, że są to islamscy fanatycy. Francuski rząd ogłosił dla Paryża najwyższy stopień zagrożenia terrorystycznego. Prezydent Francji Hollande potępił zamach jako „niespotykany akt barbarzyństwa”.

Zamach na „Charlie Hebdo“ jest też zamachem na wolność prasy i słowa, mówią politycy i media w całej Europie. W zamachu 7 stycznia zginął także „Charb”, redaktor naczelny „Charlie Hebdo”. Za swoje krytyczne publikacje był wielokrotnie celem ataków. Europejskie media piszą o nim jako o nieustraszonym bojowniku o wolność prasy.