Peter spędził na ulicy siedemnaście lat. Właśnie wprowadził się z psem do mini domku. - Płakał wtedy ze szczęścia - opowiada Sven Lüdecke. Domek jest dla Petera "największym skarbem". W Kolonii jest już 25 takich boksów mieszkalnych. Podobne powstają w Berlinie i Norymberdze. Nie wszystkie miasta są zachwycone tym pomysłem, wskazując na istniejące już ośrodki dla bezdomnych.

Podwórze za domem Svena Lüdecke zamieniło się w warsztat. Mini dom dla bezdomnych kosztuje 600 euro plus 255 euro za transport. Przyszli mieszkańcy mogą decydować nawet o kolorze ścian, kształcie dachu czy oknach. Sven Lüdecke założył stowarzyszenie, które finansuje się z darowizn. Często w pracę przy budowie domków angażują się sami bezdomni.

Pomysł z małymi pomieszczeniami dla bezdomnych funkcjonuje także w innych miastach. Fotograf Sven Lüdecke z Kolonii obejrzał reportaż telewizyjny o drewnianych domkach dla bezdomnych w Stanach Zjednoczonych. Kilka godzin później był już w drodze do sklepu budowlanego, gdzie kupił materiał na taki dom. - Chodzi o to, by dać tym ludziom odrobinę poczucia normalności - wyjaśnia.

Łóżko, szafa, stół i parę drobiazgów. Bezdomna dotąd Anna urządziła się w miarę przytulnie na siedmiu metrach kwadratowych. Razem z dziewięcioma innymi kobietami mieszka w wiosce kontenerowej w Hamburgu. To projekt Caritasu oraz Wyższej Szkoły Zawodowej HAW. Kobiety po latach życia na ulicy mają wreszcie namiastkę domu i poczucie bezpieczeństwa.

Kontenery Caritasu dla bezdomnych kobiet znajdują się na terenie hamburskiej uczelni Hochschule für angewandte Wissenschaften. Powstanie wioski było podyktowane ich trudną sytuacją. Były często ofiarami przemocy i molestowania. Jednak większość bezdomnych nad Łabą to mężczyni. Kobiet bez dachu nad głową jest w tym mieście ponad dwa tysiące.

Wspólne śniadanie to już rytuał. Mieszkankami kontenerów opiekują się przez cały tydzień pracownice socjalne oraz studentki. Pomagają im w załatwieniu formalności w urzędach i rozwiązywaniu codziennych problemów. Najważniejszym celem jest znalezienie mieszkań dla bezdomnych, ale wysokie czynsze często niweczą te starania.

- Kobiety mieszkają tu przeciętnie trzy lata- tłumaczy Andrea Hniopek, pracownica Caritasu i wykładowca na pobliskiej uczelni. Jak zapewnia "bierzemy głównie kobiety, których nikt nie chce przyjąć lub zostały wyrzucone". Powodem bezdomności kobiet są najczęściej choroby oraz długi.

34-letnia Bułgarka Rosen jest transwestytką i przyjechała do Niemiec za pracą wiele lat temu. Kiedy zaczęła chorować, znalazła się na ulicy. Dla takich osób jak ona szczególnie ciężko jest znaleźć schronienie w ośrodkach dla kobiet. Jednocześnie czują się one niekomfortowo w towarzystwie samych mężczyzn. Wtedy rodzi się pytanie, kiedy jest się kobietą na tyle, by zamieszkać w ośrodku dla kobiet?

- Czuję się tu bezpieczna - mówi transwestytka Sarah. Ma 39 lat i pochodzi ze Słowacji. W swoim życiu dużo już przeszła. Jako dziecko straciła po wypadku nogę. Mając piętnaście lat zaczęła zarabiać jako prostytutka. Wiele lat żyła na ulicy. -Teraz mam moje własne łóżko - cieszy się Sarah.

W kontenerowej wiosce znalazło się też miejsce dla Słowaczki Jolany. Podobnie jak inne mieszkanki wioski Jolana nie otrzymuje żadnych świadczeń socjalnych. Oferta kontenerowej wioski jest przeznaczona dla kobiet, które z powodu chorób psychicznych, uzależnień i prostytucji nie mają praw do żadnej regularnej pomocy.