Poza wielu nieznanymi filmami z okresu Republiki Weimarskiej jest kilka bardziej znanych. Na tegorocznym Berlinale można obejrzeć poruszający melodramat o kryzysie małżeństwa, który Georg Wilhelm Papst nakręcił w 1928 roku. Kopia filmu odnalazła się dopiero w 1990 roku. Papst poświęcił dużą część filmów pozycji kobiety w niemieckim społeczeństwie.

W ramach pokazów „Kino weimarskie - nowa odsłona“, przygotowano nie tylko klasykę, ale także rzadko pokazywane lub niedoceniane filmy. Prawdziwym odkryciem jest dwuodcinkowy obraz duńskiego scenarzysty i reżysera Urbana Gada. Duńczyk zrealizował go w wytwórni Babelsberg w latach 1921-1922. Ta opowieść o synu fabrykanta na początku XX wieku nie była pokazywane przez dziesiątki lat.

Jednym z głównych tematów, po jakie pisarze i reżyserzy sięgali w okresie weimarskim, była jeszcze świeża w pamięci I wojna światowa. Niemiecką wersją światowej sławy obrazu „Na Zachodzie bez zmian” jest mało znana antywojenna produkcja Heinza Paula pt. „Druga strona” z Conradem Veidtem w roli głównej. Film opowiada o niemieckich pacyfistach w konfrontacji z angielskimi żołnierzami.

Już we wczesnej fazie rozwoju niemieckiej kinematografii stosowano różne techniki i konwencje kolorowania filmów. Nigdy kinematografia niemiecka była tak kreatywna jak w czasach Republiki Weimarskiej (1919-1933). To jeden z przykładów filmów kolorowanych w wytwórni UFA.

Kinomatografia weimarska eksperymentowała nie tylko kolorem. Były to generalnie produkcje eksperymentalne i odważne. Pionierem kina abstrakcyjnego i animacji eksperymentalnej był Oskar Fischinger. Na zdjęciu jego obraz z 1933 roku. Fischingerowi udało się przechytrzyć ówczesną ostrą cenzurę – zgłosił ten film jako reklamowy. Muzykę do niego napisali Richard Wagner i Edward Grieg

Kino weimarskie istniało na uboczu znanych klasyków kina gwiazd i wielkich melodramatów. Teraz niektóre z tych zapomnianych klejnotów sztuki filmowej można obejrzeć na Berlinale – chociażby niemy obraz Ericha Waschneka „Karmen z St. Pauli” (1928), w którym prostytutka (Jenny Jugo) niemal doprowadza do zguby bosmana (Willy Fritsch).

Leni Riefenstahl, aktorka znana w latach 20. z ról w szeregu filmów górskich, zadebiutowała w 1932 r. swoim pierwszym filmem "Błękitne Światło" zrealizowanym niezwykle efektownie w konwencji niemieckiego romantyzmu wspólnie z Belą Balaszem. To za pośrednictwem tego filmu Hitler i Goebbels dowiedzieli się o istnieniu Leni Riefenstahl.

Pokazy w ramach sekcji Retrospektywa na Berlinale podzielono na trzy główne tematy: życie codzienne, egzotykę i historię. Tematy z "życia codziennego" porusza Richard Oswald w adaptacji filmowej z 1929 r. słynnej powieści Franka Wedekinda. Jej tematem jest krytyczny pogląd na ówczesnre "ideały wychowawcze" - kilka lat przed przejęciem władzy przez Hitlera i narodowych socjalistów.

Tradycją na Berlinale jest pokaz specjalny jednego z filmów z sekcji Retrospektywa. Odbywa się to bardzo uroczyście z muzyką na żywo. W tym roku wybór padł na obraz E.A. Duponta "Stare Prawo". Film zostanie pokazany w nowej, odrestaurowanej wersji. Film Duponta jest też ważny dla historii niemiecko-żydowskiej. Koncentruje się on na asymilacji Żydów w dziewiętnastowiecznej Europie.

Kino Republiki Weimarskiej jest nadal uważane za najbardziej płodne i awangardowe w niemieckiej kinematografii. Zorganizowany na Berlinale pokaz kinematografii weimarskiej pokazuje, że oprócz znanych arcydzieł historii kina, istnieje jeszcze wiele innych filmów, których do tej pory niesłusznie nie pokazywano.