د هند په زياتو سيمو کي اوس هم خښتي په عنعنوي ډول توليديږي - په يوه کوچنۍ کُره لکه دلته چي د هند په ختيځ لانگوپولا کلي کي ليدل کيږي. دلته يو کارگر د خاورو له کراچۍ څخه د خښتو هغه اومه مواد راچپه کوي چي له خوشاييو او خټو څخه جوړ سوي دي.

يوه کارگره د خټو دغه ترکيب په سطل کي اچوي. زياتره دغه جسمي، چټل او شاقه کار ښځي کوي. د خښتو په زياترو کُرو کي کوچنيان هم کار کوي، دا په داسي حال کي چي په هند کي په رسمي ډول د کوچنيانو کار منع دی.

دلته ښځي دغه مخلوط سوي خټې په سطلونو کي د کار د نورو پړاوونو له پاره بل ځای ته انتقالوي. کارونه په آزاده فضا کي په داسي حال کي ترسره کيږي چي د هوا تودښت زياتره وخت تر ديرشو درجو پورته وي.

دغه کارگره لومړی د خښتو په قالب کي ريگ اچوي او بيا يي په لندو خټو ډکوي. وروسته بيا دغه قالب په احتياط سره چپه کوي او قالب سوي خښتي يو د بل څنگ ته منظمي اږدي. په آخره کي دغه خښتي مخکي له دې چي په کُرو کي پخې سي، د لمر په واسطه يو څه وچيږي.

د خټو او خوشاييو مخلوطول، د لاسونو، کاليو او پښو د ککړوالي سبب کيږي. د لاسونو او پښو پوست وچيږي او درزونه پيدا کوي. تر ټولو زيات بيا د کارگرانو پر عضلاتو او هډوکو باندي باکترياوي ناوړه اغيز کوي.

پخې خښتې هم ښځي انتقالوي. د کار محافظوي تدابير چي په نورو پرمختللو هيوادونو کي يوه عادي خبره ده، دلته وجود نه لري. همدارنگه د ټپي کيدو په صورت کي د روغتيا پالنې په برخه کي نيمگړيتاوي ليدل کيږي.

په هند کي د خښتو شاوخوا ۱۰۰ زره کُرې موجودي دي. په ميليونو انسانان مجبور دي چي د خپل ځان او کورنۍ د نفقې د برابرولو له پاره هلته کار وکړي. زياتره وخت ټوله کورنۍ پکښي اخته وي، دا ځکه چي يوازي په دې صورت کي کولای سي په اصطلاح هغوی ژوندي پاته سي.