شیخ عبدالله اوږده ږیره لري، د افغانانو په ژپه خبرې کوي، د هغوی جامې پر تن کوي او د ډیر شمیر نورو سیمه ییزو اوسیدونکو په څیر جومات ته د لمونځ کولو له پاره ورځي. خو دی افغان نه بلکې د ازبکستان له سمرقند څخه دی چې د پخواني شوروي له پوځ سره افغانستان ته راغلی وو او له هماغه وخت راهیسې په دې هیواد کې پاتې شوی دی.

حکيموف افغانستان ته تر راتلو وروسته په هرات ولایت کې خپله دنده پیل کړه. هغه د هرات په کندهار دروازه سیمه کې د ۳۷۱ غونډ په استخباراتي برخه کې دنده لرله چې له مجاهدینو سره په جگړه کې ټپي شو. دی په ټپي حال کې د هغه وخت مجاهدینو وموند او د هغه درملنه یې وکړه.

حکیموف هغه وخت په سر مرمۍ خوړلې وه. تر دې وروسته بیا دې د ملا عبدالکریم، کورنۍ وموند او د هغه درملنه یې وکړه. کله چې حکیموف بیرته خپل روغتیا تر لاسه کړه نو پریکړه یې وکړه چې له همدې کورنۍ سره پاتې شي. له دې سره نو د حکیموف نوم هم بدل شو او دې افغانې کورنۍ ورته د شیخ عبدالله نوم ورکړ

حکیموف اوس خپله مورنۍ ژبه هېره کړې ده او د هرات په شينډنډ ولسوالۍ کې له ملا عبدالکریم له کورنۍ سره ژوند کوي. هغه په همدې ولسوالۍ کې ښځه هم کړې وه خو څلور کاله وړاندې د ولادت پر مهال مړه شوه.

حکیموف تر دې مخکې د روسیې د یوې ادارې له خوا چې دنده یې په افغانستان کې د لادرکه شویو سرتیرو موندل دي، وپیژندل شو او هغه ته یې بلنه ورکړه چې بیرته خپل اصلي هیواد ته ستون شي. خو حکیموف له دې کاره ډډه وکړه.

حکیموف د روسي چارواکو له خوا د هغه له ورونو سره د تلیفون پر کرښه وصل شو. د دې پخواني سرتیرو ورونو هغه ته وویل چې مور یې اوس په نړۍ کې نه شته، او هغوی ده ته سترگه په لار دي. خو ښايي حکیموف یې خپله وروستۍ پریکړه کړې وي، ځکه نو هغه خپلو ورونو ته هم دا خبره وکړه چې خپل اصلي هیواد ته به ستون نه شي.

حکیموف وایي: «غواړم د ژوند تر پایه پورې دلته [په افغانستان کې] خدمت وکړم، دلته مړ شم او په همدغه سپیڅلې خاوره کې خښ شم.»