له لسيزو راهيسي افغانستان د نړۍ يو له فقيرو هيوادونو څخه دی. د دغه هيواد د روغتيا وزارت د معلوماتو له مخي نزدې ۳۶ سلنه وګړي يې د فقر په وروستۍ درجه کي ژوند کوي. په دغه هيواد کي بيا په ځانګړې توګه د کډوالو کورنيو د ماشومانو حالت ډېر ناوړه دی.

د دغو کورنيو ماشومان د هغو ناروغيو څخه رنځ وړي چي د نه خوړو له کبله پيدا کيږي. د ملګرو ملتونو د راپور له مي په افغانستان کي د ژمي په موسم کي خوارځواکي له ۲۰۱۲ مېلادي کال راهيسي نوره هم ډېره سوې ده.

د ملګرو ملتونو د کډوالو چارو ادارې (UNHCR) د راپور په حواله په افغانستان کي نزدې پنځه لکه انسانان له خپلو مېنو څخه تښتېدلو ته اړ سوي دي. د دغو کسانو يو شمېر يې په کابل کي په خورا خرابو شرايطو کي ژوند تر څيرو خېمو لاندي ژوند کوي.

د کابل د کډوالو په يوه کمپ کي دغه کوچنی په دې راضي دی چي د لويانو بوټونه په پښه کي. د دغه کمپ ډېر لږ کوچنيان مناسب کالي او بوټونه لري، نور ټول د ژمي په دې يخه هوا کي بې بوټو په څيرو چپلکو کي ګرځي. په دغه کمپ کي کورنۍ يوازي او يوازي د بهرنيو په مرسته ژوند کوي چي هغه د دوی له پاره کافي نه دي.

د کورنيو کډوالو په کمپ کي نه اوبه او نه هم بريښنا سته. دغه خلک تقريباً له ټولو شيانو څخه بې برخي دي. کوچنيان يې د پرمختګ هيڅ چانس نه لري. د ډيرو کوچنيانو پلرونه بېکاره ده او کولای نه سي چي خپل اولادونه ښوونځی ته ولېږي.

د دغو کوچنيانو يو شمېر يې په چټليو کي ګرځي څو پاته سوي خواړه پيدا کړي يا پلاسټيکان ټول او بيا يې وپلوري. د دغو کډوالو کورنيو ډېری کوچنيان بايد کورته ډواډۍ پیدا کړي. د دوی هلکان او نجوني د کابل پر سړکانو باندي ګدايي کوي.

د کورنيو کډوالو کورنۍ له خپل دغه وضعيت څخه نا اميده دي. د دوی په خپلو سيمو کي امنيتي وضعيت ډېر خراب دی. په کابل کي د دوی له پاره ځای او د خوړلو هيڅ نه سته. په وروستيو کلونو کي په دغه ښار کي د بې سرپنا خلکو شمېر نور هم زيات سوی دی.

د ملګرو ملتونو د معلوماتو پر اساس، له افغانستان څخه به د بهرنيو ځواکونو په وتلو سره د کورنيو کډوال شمېر نور هم زيات سي. په دغه هيواد کي د ناټو او مرسته کوونکو هيوادونو د ميلياردونو ډالرو مرستي سره سره بيا هم کوچنيان بېله ښووني، روغتيا او امنيته پاته دي.