په غزې ښار کې د فلسطیني کډوالو په یوه کمپ کې د یوې کورنۍ ماشومان په یوه خیمه کې ویده دي. د دوی مور پلار عبیر او فادي د دوی د مړولو له پاره درې انتخابه لري: شاید یو خیریه پخلنځای پرانیستی وي او وکولی شي په دیګي کې د عدس یا دالو اوبلنه خوروا ترلاسه کړي. یا هم شاید وتوانیږي د ډیرو خلکو په منځ کې د مرستو یوې لارۍ ته ځان ورسوي او یوه خلته وړه ترلاسه کړي. وروستۍ لاره سوال کول یا خیرات غوښتل دي.

د فلسطیني بې ځایه شوو په یوه کمپ کې یوه مور له مجبوریته خپل ماشوم ته د شیدو پر ځای په چوشک کې اوبه ورکوي. کله چې ښه چانس ولري او دال ترلاسه کړي، نو له وړو او اوبو سره یې ګډوي. د دې سیمې ډیری نوي زیږیدلي ماشومان سوء تغذي دي. عبیر وایي: «د ګرمۍ، اوبو او خوړو نشتوالي له کبله یوه ورځ پر مونږ لکه سلو ورځو تیریږي.»

که ټول دغه انتخابونه کار ور نه کړي، دوی خواړه نه خوري، هغه څه چې په دې ورځو کې ډیر پيښيږي. ځکه ولږه د دوی انرژي، قدرت او هیله لمنځه وړي. د صبح د کورنۍ ستونزي چې د جګړو له کبله څو ځله بې ځایه شوي او اوس د غزې ښار په لویدیځ کې د مهاجرو په کمپ کې اوسیږي، د دې جګړه ځپلي خاورې د ټولو کورنیو سره یو شان دي.

دغه فلسطینۍ مور په یوه کاسه کې په لاس جامې پریمنځي. د ډیرې مودې راهیسې په دې سیمه کې بریښنا قطع شوې ده او د څښاک اوبه هم په سختۍ سره پیدا کیږي. نړیوال سازمانونه پر اسرائیل تور لګوي چې له ولږې څخه د وسلې په توګه استفاده کوي. عبیر د خپل پاکوالې او نظافت له پاره له سیند څخه اوبه راوړي او د کورنۍ غړي یې په سیند کې لامبي.

تر سلو زیاتو نړیوالو خیریه بنسټونو په غزه کې د «پراخې لوږې» په اړه خبرداری ورکړی دی. دغو بنسټونو خراب بشري وضعیت ته په اشارې سره د سملاسي اوربند، د سرحدي لارو د پرانیستو او پرته له خنډ څخه د مرستو د لیږد غوښتنه کړې ده.