DW Türkçe: Türkiye’de bazıları Federal Meclis’in kararını Türkiye karşıtı bir girişim olarak nitelendiriyor. Siz bu görüşlere katılıyor musunuz, bu yöndeki çabalarınızın temel sebebi ne aslında?

Cem Özdemir: Bakın, alınan bu kararın temel sebebi şu: Alman arşivlerine bakıldığında, Dışişleri Bakanlığı arşivlerine bakıldığında şunu açık ve net bir şekilde görüyoruz. (O dönemde) Alman diplomatları olan bitenleri takip etti. O zamanki Türkiye’de görev yapanlar bunları söyledi; ‘bir soykırım oluyor, insanlar yurdundan oluyorlar, Suriye'de çöle gönderiliyorlar, bunu engelleyelim' dediler. Ama Alman hükümeti, yani Reich hükümeti o tarihte ‘asla müdahale etmeyin, Osmanlı İmparatorluğu ortağımızdı, silah kardeşimizdi, dolayısıyla Ermenilerin başına ne gelirse gelsin bizim için önemsiz.' Böyle bir açıklama yapıldı. Dolayısıyla burada bizim de omuzlarımıza suç yüklenmekte, bir görev düşmekte. Bundan söz ediyoruz. Yani burada başka bir ülke hakkında karar vermek gibi asla bir niyetimiz yok. Zaten kararı okuyan böyle birşeyi hiçbir yerde bulamaz. Biz, bizden söz ediyoruz. Bunu da kimse -kusura bakmasın ama- yasaklayamaz, engelleyemez.

DW Türkçe: Peki, bu yaklaşımın Türkiye-Ermenistan yakınlaşmasına katkı sağlayacağını düşünüyor musunuz?

Cem Özdemir: Bakın, bilsem ki buna en ufak bir biçimde ümit verecek, elimden gelen, yapabileceğim her şeyi yaparım bunu gerçekleştirmek için. Ama tarihe baktığımızda maalesef kaçırılmış fırsatlardan söz edebiliriz. En son Zürih Protokolü var... Zürih Protokolü’ne baktığınızda, bugün Türkiye’nin söz ettiği uzmanlar komisyonunun bu protokole dahil edildiğini görürsünüz. Yani madem ki sen bir uzmanlar komisyonu istiyorsun, o zaman niye engelledin? Demek ki burada gerçekle bağdaşan hiçbir şey yok. Sınır açılsaydı, yani Türkiye-Ermenistan sınırı açılsaydı, Dağlık Karabağ meselesinin çözümü kolaylaşacaktı, Türkiye-Ermenistan sınırında Rus askerleri olmayacaktı, Türk ekonomisi orada yatırım yapacaktı, iki ülke yakınlaşacaktı ve bambaşka bir durum söz konusu olacaktı. Yani Türkiye eğer böyle kararların çıkmasını istemiyorsa, o zaman lütfen uzlaşmaya karşı çıkmasın.

DW Türkçe: Bugün Türk basınında “Cem Özdemir önceden bu tarihçilerin işi, aslında farklı konuşmuştu” denildi. Bu iddialara siz ne diyorsunuz?

Cem Özdemir: Hayır, ben fikrimi değiştirmedim. Yani biraz önce söylediğim gibi en ufak bir biçimde bir ümit olsa, müzakere olabilir, iki taraf birbirine yaklaşıyor olsa, -dediğim gibi- elimden gelen herşeyi yaparım. Ama aradan süreç geçti. Hrant Dink öldürüldü. Açılan kiliseler bugün tekrar kapatılıyor. Heybeli Ada’daki Ruhban Okulu bütün uluslararası sözleşmelere aykırı olarak halen daha kapalı. Yani bugün Türkiye’de yaşayan Hristiyanlara ‘defolun gidin’ deniyor. Dörtte biri Hristiyandı nüfusun, bugün yüzde birin altında. Yani başka bir şey söylemeye gerek var mı? Herkes elini vicdanına koysun ve şunu kendisine sorsun: Türkiye’nin kökeninde Enver Paşa, Tâlât Paşa, Sarıkamış’ta Türkleri, 70 bin insanı donduranlar mı köken olarak var, yoksa Kütahya Valisi gibi ‘Benim bölgemde Ermenilerin kılına dokunanlar benim kapımdan geçmek mecburiyetinde' diyenler mi? Ben onları köken olarak kabul ediyorum. Benim örneğim bunlar. Evlatlarıma bunları örnek gösteriyorum. Mevlevîleri örnek gösteriyorum, Konya Valisi'ni örnek gösteriyorum. Çünkü onlar dediler ki, ‘Ermeniler de bizim gibi bir Allah’a inanıyor, onlara saldıran, bana bir Müslaman olarak saldırmış olur.' Bir de farklı kişileri örnek alanlar var.. Katilleri örnek alanlar var. Herkes tercihini koymalı. Ben tercihimi yaptım.

© Deutsche Welle Türkçe

Değer Akal