Avrupa Uzay Ajansı (ESA) 2020’de Didymos isimli asteroide bir uzay aracı göndermeyi hedefliyor. Didymos’un çapı yaklaşık 800 metre ve hemen yakınında 170 metre büyüklüğündeki gök cismi Didymoon bulunuyor.

‘’Asteroid Impact Mission’’ (AIM) isimli uzay aracının Didymos asteroidinin yörüngesine girmesi ve Rosetta uzay aracıyla uçan Philae 2014’e benzer bir insansız uzay aracını buraya indirilmesi planlanıyor. AIM aracının Rosetta misyonundan farkı ise topladığı verileri lazer yoluyla dünyaya aktaracak olması. Ayrıca Didymoon astroidine yaklaşacak iki küçük küp şeklinde uydu bulunacak.

Misyondan iki yıl sonra 2022’de ikiz asteroitler dünyamıza 11 milyon kilometre yaklaşacak, bu da görece yakın bir mesafe anlamına geliyor. Bu esnada NASA’nın bir uzay aracının Didymoon’u hedefine alarak bu kütleyi şiddetli bir biçimde vurması planlanıyor.

Böylece Didymoon ve Didymos’un yörüngelerinin biraz kaydırılması hedefleniyor. AIM aracı, iniş araçları ve iki uydu bu esnada bütün bu süreci izleyecek. Yüksek çözünürlüklü resimler ve ölçüm sonuçlarının gelecekte asteroitlerin dünyaya çarpmalarını engellemek için yörüngelerinden nasıl saptırılabileceğini ortaya çıkartmaya yardımcı olması bekleniyor.

Yerkürenin etrafında çapları kilometrelerce uzunlukta olan sayısız asteroit dolaşıyor. Bilim insanları bu cisimleri mercek altına aldı. Ancak şu ana kadar önümüzdeki yüz yıl içinde dünyaya çarpması beklenen bir cisim keşfedilmedi.

Gök taşları yerkürenin atmosferini delip yere çarpan asteroitler olarak tanımlanıyor. Bunlar ağır zararlara yol açabiliyor.

2013’te 2012 DA14 isimli 130 bin ton ağırlığındaki bir asteroit dünyaya teğet geçti. Gezegenimize 27 bin kilometre yaklaşan bu asteroit bazı uydulardan dahi daha yakınımıza gelmiş oldu.

Yaklaşık 65 milyon yıl önce dev bir gök taşı Meksika’nın Yucatan Yarımadası’na çarptı. Bu çarpmadan sonra meydana gelen Chicxulub Krateri’nin 300 kilometrelik bir çapı bulunuyor. Uzmanlar dinozorların soyunun bu çarpma sonucu tükendiğini varsayıyor.

Gök taşları yerküredeki kaya parçalarıyla görüntü olarak oldukça benzeşiyor. Yerküredeki kayalardan farklarıysa dış yüzeylerinin yanık bir görünümde olması. Bu kabuklar göktaşlarının yerküre atmosferine girerken erimesinden kaynaklanıyor.

Kuyruklu yıldızlar bir gaz bulutundan ve gaz, kayaçlar ve sayısız toz zerresinden meydana gelen devasa bir kuyruktan oluşuyor. Bu kuyruklu yıldızların sıcaklığı atmosfere girdiklerinde 3 bin santigratın üzerine çıkıyor. Bu sırada oluşan parlaklık da halk arasında ''yıldız kayması'' olarak bilinen görüntüyü meydana getiriyor.

Bir kuyruklu yıldız dünyanın çok yakınından geçtiğinde yörüngesinde bulunan sayısız küçük parçacık dünyaya düşüyor ve bu da ''meteor yağmurları'' olarak adlandırılan görüntüye neden oluyor. Meteor yağmurları esnasında burada İngiltere’deki Stonehenge’de görüldüğü gibi bir görsel şölen yaşanıyor.

ESA, Frascati’de gök taşları için bir erken uyarı sistemi kuruyor. Tenerife‘de olduğu gibi teleskoplardan elde edilen bilgilerin bu sisteme aktarılması planlanıyor. © Deutsche Welle Türkçe

Avrupa Uzay Ajansı (ESA) 2020’de Didymos isimli asteroide bir uzay aracı göndermeyi hedefliyor. Didymos’un çapı yaklaşık 800 metre ve hemen yakınında 170 metre büyüklüğündeki gök cismi Didymoon bulunuyor.

‘’Asteroid Impact Mission’’ (AIM) isimli uzay aracının Didymos asteroidinin yörüngesine girmesi ve Rosetta uzay aracıyla uçan Philae 2014’e benzer bir insansız uzay aracını buraya indirilmesi planlanıyor. AIM aracının Rosetta misyonundan farkı ise topladığı verileri lazer yoluyla dünyaya aktaracak olması. Ayrıca Didymoon astroidine yaklaşacak iki küçük küp şeklinde uydu bulunacak.

Misyondan iki yıl sonra 2022’de ikiz asteroitler dünyamıza 11 milyon kilometre yaklaşacak, bu da görece yakın bir mesafe anlamına geliyor. Bu esnada NASA’nın bir uzay aracının Didymoon’u hedefine alarak bu kütleyi şiddetli bir biçimde vurması planlanıyor.

Böylece Didymoon ve Didymos’un yörüngelerinin biraz kaydırılması hedefleniyor. AIM aracı, iniş araçları ve iki uydu bu esnada bütün bu süreci izleyecek. Yüksek çözünürlüklü resimler ve ölçüm sonuçlarının gelecekte asteroitlerin dünyaya çarpmalarını engellemek için yörüngelerinden nasıl saptırılabileceğini ortaya çıkartmaya yardımcı olması bekleniyor.

Yerkürenin etrafında çapları kilometrelerce uzunlukta olan sayısız asteroit dolaşıyor. Bilim insanları bu cisimleri mercek altına aldı. Ancak şu ana kadar önümüzdeki yüz yıl içinde dünyaya çarpması beklenen bir cisim keşfedilmedi.

Gök taşları yerkürenin atmosferini delip yere çarpan asteroitler olarak tanımlanıyor. Bunlar ağır zararlara yol açabiliyor.

2013’te 2012 DA14 isimli 130 bin ton ağırlığındaki bir asteroit dünyaya teğet geçti. Gezegenimize 27 bin kilometre yaklaşan bu asteroit bazı uydulardan dahi daha yakınımıza gelmiş oldu.

Yaklaşık 65 milyon yıl önce dev bir gök taşı Meksika’nın Yucatan Yarımadası’na çarptı. Bu çarpmadan sonra meydana gelen Chicxulub Krateri’nin 300 kilometrelik bir çapı bulunuyor. Uzmanlar dinozorların soyunun bu çarpma sonucu tükendiğini varsayıyor.

Gök taşları yerküredeki kaya parçalarıyla görüntü olarak oldukça benzeşiyor. Yerküredeki kayalardan farklarıysa dış yüzeylerinin yanık bir görünümde olması. Bu kabuklar göktaşlarının yerküre atmosferine girerken erimesinden kaynaklanıyor.

Kuyruklu yıldızlar bir gaz bulutundan ve gaz, kayaçlar ve sayısız toz zerresinden meydana gelen devasa bir kuyruktan oluşuyor. Bu kuyruklu yıldızların sıcaklığı atmosfere girdiklerinde 3 bin santigratın üzerine çıkıyor. Bu sırada oluşan parlaklık da halk arasında ''yıldız kayması'' olarak bilinen görüntüyü meydana getiriyor.

Bir kuyruklu yıldız dünyanın çok yakınından geçtiğinde yörüngesinde bulunan sayısız küçük parçacık dünyaya düşüyor ve bu da ''meteor yağmurları'' olarak adlandırılan görüntüye neden oluyor. Meteor yağmurları esnasında burada İngiltere’deki Stonehenge’de görüldüğü gibi bir görsel şölen yaşanıyor.

ESA, Frascati’de gök taşları için bir erken uyarı sistemi kuruyor. Tenerife‘de olduğu gibi teleskoplardan elde edilen bilgilerin bu sisteme aktarılması planlanıyor. © Deutsche Welle Türkçe

Kepler-186f olarak adlandırılan bu Dünya benzeri gezegen, bizden 500 ışık yılı uzaklıkta, kırmızı cüce yıldız Kepler-186’nın yörüngesinde yer alıyor. Bu küçük yıldız, Güneş’in enerjisinin yalnızca yüzde 4’üne sahip. Kepler-186f, bu yıldıza mükemmel bir uzaklıkta yer alıyor: Burada yaşamın ön koşulu suyun ne donacağı ne de buharlaşacağı bir yüzey var. Yine de su olup olmadığı henüz bilinmiyor.

Güneş sisteminin dışındaki gezegenlerin ayrıntılı fotoğrafları yok. Yalnızca burada Kepler-186f fotoğrafı gibi temsili çizimler bulunuyor. Ancak kısa süre önce keşfedilen Kepler 438b’nin bir çizimi bile bulunmuyor. Bu gezegen dünyadan yaklaşık 470 ışık yılı uzaklıkta bulunan güneş benzeri bir yıldızın yörüngesinde dönüyor ve gezegenimizden biraz daha büyük. NASA bu keşfi 6 Ocak’ta duyurdu.

Uzay teleskopu Kepler, 2009’dan beri Güneş Sistemi dışındaki Dünya benzeri gezegenleri arıyor. Bu gezegenlerin güneşe ve güneş benzeri yıldızlara en azından teorik olarak yaşama olanak verecek ölçüde sıcaklıklara sahip bir uzaklıkta olmaları gerekiyor. Ayrıca kaya ve metal bileşimlere sahip olmalılar ve gaz devlerinin aksine katı bir yüzeyleri bulunmalı.

Kepler-62e’nin sanatsal çizimi okyanusla kaplı bir gezegeni resmediyor. Bilim insanları yeryüzü benzeri gezegenlerde büyük okyanuslara rastlanmasının yüksek bir olasılık olduğu konusunda hemfikir. Yine de bilinen tek şey, Kepler-62e’nin bizden bin 200 ışık yılı uzaklıkta olan Lyra takımyıldızında yer aldığı. Kepler-62e’nin ana yıldızı Kepler-62’nin Dünya benzeri bir başka gezegeni de bulunuyor.

Kepler-62f’in çapı yerkürenin çapının 1.4 katı büyüklüğünde. Bu gezegen, güneş sisteminde, Dünyamızın 1.61 katı büyüklüğündeki kardeş gezegeni Kepler-62e’den biraz daha uzakta yer alıyor. İkisinin de yaşama elverişli olabileceği sanılıyor. Araştırmacılar burada kaya ve suyun varlığının olası olduğuna inanıyor.

Kepler-16b içinde muhtemelen hayat yok ancak yaşanabilir bir bölgenin kıyısında bulunuyor. Aslında çok yazık, çünkü gezegen iki yıldızın yörüngesinde döndüğünden her sabah ve her akşam buradan iki güneş yükselişi ve batışını gözlemlemek mümkün olabilirdi. Kepler-16b’nin büyük olasılıkla kaya ve buzdan oluşan bir gaz gezegeni olması ise temiz hava solunumu için oldukça elverişsiz.

‘Yaratılış Sütunları’, yaklaşık 7 bin ışık yılı uzaklıktaki Kartal Bulutsusu (Eagle Nebula) adlı yıldız kümesinde yer alıyor. ESA ve NASA Hubble Uzay Teleskopu oluşumun yeni fotoğraflarını çekti. Örneğin bu resim bir kızılötesi ışık tayfı yoluyla çekildi. Tüm güneş sistemi de dâhil olmak üzere sütunlarda birçok parlak ve genç yıldız yer alıyor.

Burada görülense aynı resmin, gözle görülebilen ışık aracılığıyla çekilmiş hali: Daha sisli ama aynı zamanda daha renkli. Kolonlardaki toz ve gaz, genç yıldızlardan çıkan radyasyon tarafından kesiliyor. Bu yeni Hubble Teleskopu resimleri araştırmacıların uzun bir zaman dilimi boyunca gerçekleşen oluşumları gözlemlemesine olanak tanıyor.

NGC 4102 bir LINER galaksisi yani Düşük İyonizasyon Nükleer Emisyon Bölgesi. Bu, galaksinin tüm galaksilerin aşağı yukarı üçte birindeki iyonlaşmış radyasyonu emdiği anlamına geliyor. Merkezinde genç yıldızların doğduğu sanılan kuvvetli güneş patlamalarının yaşandığı bir bölge yer alıyor. Bilim insanları, merkezdeki süreci henüz kesin olarak çözebilmiş değil.

Herkül gökada kümesinin kuzey kısmında yer alan bu yıldız kümesinin adı Messier 92. Bu küme, açık gökyüzüne sahip karanlık gecelerde Dünya’da çıplak gözle görülebiliyor. Bulut, çoğunluğu hidrojen ve helyumdan oluşan 330 bin kadar yıldıza sahip. Metal gibi daha ağır elementlere ise burada oldukça nadir rastlandığı düşünülüyor.

Andromeda Galaksisi’nin bu fotoğrafının orijinali 1.5 milyon piksel büyüklüğünde yani bu galaksinin şimdiye kadar çekilmiş en ayrıntılı fotoğrafı. Andromeda, 100 milyon yıldıza ve binlerce yıldız kümesine sahip. Galaksiyi olanca ihtişamıyla seyredebilmek için 600 HD’lik televizyon ekranları gerekiyor. © Deutsche Welle Türkçe